annunciatie

Pinksteren 1935 (9 juni)

Toen ik 's avonds door de tuin liep, hoorde ik deze woorden:

'Door je smeekbeden zullen jij en je metgezellen 

genade verkrijgen, voor jezelf en voor de wereld.'

Ik begreep dat ik niet in de congregatie zou blijven waar ik nu was.

Ik zag duidelijk dat Gods Wil met betrekking tot mij anders was.

Maar ik bleef excuses maken voor God 

en vertelde Hem dat ik deze taak niet kon uitvoeren.

'Jezus, Gij weet heel goed wat ik maar ben'...

en ik begon mijn zwakheden voor de Heer op te sommen

waarbij ik me achter hen verschuilde, zodat Hij het ermee eens zou zijn 

dat ik niet in staat was Zijn Plannen uit te voeren.

Toen hoorde ik deze woorden:

'Wees niet bang, Ik Zelf zal alles aanvullen wat in jou ontbreekt.'

Maar deze woorden drongen tot in mijn diepste door 

en maakten me nog bewuster van mijn ellende... 

En ik begreep dat het woord van de Heer levend is 

en tot in de diepte doordringt. 

Dat God een volmaaktere manier van leven van mij eiste.

Maar ik bleef mijn incompetentie als excuus gebruiken.

[db435]