skolimów

Kort daarna werd ik ziek [algehele uitputting]. 

De dierbare moeder-overste stuurde mij om uit te rusten 

met twee andere zusters naar Skolimów, niet ver van Warschau.

Het was in die tijd dat ik de Heer vroeg voor wie ik nog meer moest bidden. 

Jezus zei dat Hij mij de volgende avond zou laten weten voor wie.

De volgende nacht zag ik mijn beschermengel. 

Die mij beval hem te volgen. 

Binnen een mum van tijd was ik op een mistige plek, vol vuur... 

waarin zich een grote menigte lijdende zielen bevond. 

Ze baden vurig, maar tevergeefs, voor zichzelf. 

Alleen wij kunnen hen te hulp komen. 

De vlammen die hen verbrandden raakten mij helemaal niet. 

Mijn beschermengel verliet mij geen moment. 

Ik vroeg deze zielen wat hun grootste lijden was. 

Ze antwoordden mij met één stem: 

dat hun grootste kwelling het verlangen naar God was. 

Ik zag Onze Lieve Vrouw de zielen in het vagevuur bezoeken. 

De zielen noemen Haar de 'Ster van de Zee'. 

Ze brengt verfrissing voor hen. 

Ik wilde nog wat met ze praten, 

maar mijn beschermengel wenkte me om te vertrekken. 

We verlieten die gevangenis van lijden. 

Ik hoorde een innerlijke stem die zei: 

'Mijn barmhartigheid wil dit niet.

Maar de gerechtigheid vereist het.' 

Sinds die tijd sta ik in nauwere gemeenschap 

met de lijdende zielen.

[db20]