vertrekken

Na drie weken... 

werd ik me er echter van bewust dat er hier zo weinig tijd was voor gebed... 

en voor veel andere dingen die tot mijn ziel spraken ten gunste van het toetreden tot een religieuze gemeenschap met een striktere naleving. Die gedachte hield mijn ziel stevig in haar greep, maar de wil van God zat er niet in.

Toch werd deze gedachte, of beter gezegd deze verleiding, steeds sterker en sterker, tot het punt waarop ik op een dag besloot mijn vertrek aan moeder-overste aan te kondigen en het klooster definitief te verlaten.

Maar God regelde de omstandigheden zo 

dat ik de moeder-overste niet kon bereiken.

Voordat ik naar bed ging, stapte ik mijn kapelletje binnen 

en vroeg Jezus om licht in deze kwestie.

Maar ik ontving niets in mijn ziel. 

Behalve een vreemde onrust die ik niet begreep.

Maar ondanks alles besloot ik 

de volgende ochtend, direct na de mis, 

moeder-overste te benaderen 

en haar over mijn besluit te vertellen.

Ik kwam in mijn cel. 

De zusters lagen al in bed, de lichten waren uit. 

Vol angst en ontevredenheid ging ik de cel binnen. 

Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. 

Ik wierp mezelf halsoverkop op de grond 

en begon vurig te bidden 

dat ik de wil van God mocht leren kennen. 

Overal heerst stilte, net als in het tabernakel. 

Alle zusters rusten als witte hosties ingesloten in de kelk van Jezus. 

Alleen vanuit mijn cel kan God het gekreun van een ziel horen. 

Ik wist niet dat je na negen uur 

niet zonder toestemming in je cel mocht bidden.

Na een tijdje vulde een helderheid mijn cel, 

en op het gordijn zag ik het zeer bedroefde Gezicht van Jezus. 

Er waren open wonden op Zijn gezicht en grote tranen vielen op mijn sprei. 

Omdat ik niet wist wat dit allemaal betekende, vroeg ik Jezus: 

'Jezus, wie heeft U zo pijn gedaan?' 

En Jezus zei tegen mij: 

'Jij bent het die Mij deze pijn zult bezorgen, als je dit klooster verlaat. Het is naar deze plek dat ik je heb geroepen en nergens anders. En Ik heb vele genaden voor je bereid.' 

Ik smeekte Jezus om vergeving en veranderde onmiddellijk mijn beslissing.

De volgende dag was de biechtdag. 

Ik vertelde alles wat er in mijn ziel had plaatsgevonden en de biechtvader antwoordde dat hieruit de wil van God duidelijk bleek. Dat ik in deze gemeente moest blijven en dat ik niet eens aan een andere religieuze orde mocht denken. 

Vanaf dat moment heb ik mij altijd gelukkig en tevreden gevoeld.

[db18-19]