belangenzone 4

Een artikel in HUMO, 6 mei 2021...

«Willy van Paemel kookte als kok...

voor een hotel op een boogscheut van het Centraal Station. 

Daar leerde hij ook mijn moeder, Yvonne, kennen... 

die er als boekhoudster werkte.

De sfeer in Antwerpen was volledig omgeslagen. 

Er heerste oorlog, de Duitsers zwaaiden de plak. 

Tot hun afgrijzen zagen mijn ouders hoe hun Joodse vrienden... 

met steeds meer agressie te maken kregen.

De oorlogstijd was dubbel voor mijn ouders. 

Ze flaneerden door de straten en de Antwerpse Zoo... 

ze bezochten de cinema, ze genoten van elkaar... 

Het waren hun jonge jaren... 

waarin ze onbevangen en dolverliefd door het leven gingen. 

Maar tegelijk leefden ze in een bezet land... 

en in een stad die zeker in de latere jaren van de oorlog zwaar gebombardeerd werd. 

Angst en vrolijkheid gingen hand in hand. 

Mijn moeder vertelde me 

dat de mensen nooit méér plezier maakten dan tijdens de oorlog. 

Ze dansten, dronken en vreeën, want het kon altijd de laatste keer zijn. 

Dat was wellicht de enige manier om de grimmige realiteit te verdringen.

Tot er op een dag een nazi in het hotel stond waar Willy werkte: 

of hij niet wilde werken als chef-kok in Duitsland? 

Omdat Willy daar geen zin in had 

– zijn ervaring als krijgsgevangene indachtig – 

veranderde de vraag prompt in een bevel. 

De Duitser zei dat hij wist waar Willy’s broer en ouders woonden 

en dat hij maar beter op het afgesproken tijdstip in het Centraal Station zou staan. 

Met pijn in het hart nam hij afscheid van zijn ouders 

en van Yvonne, zonder te weten waarheen hij reisde... 

laat staan wanneer hij iedereen zou terugzien. 

Zo is het gebeurd met tienduizenden jonge Vlamingen. 

In eerste instantie probeerden de nazi’s hen te lokken met hoge lonen. 

Daarna kwam de dwang.»

[humo]