rudolf höß 12
«Het trauma van de Duitse nederlaag
en het gevoel van verraad door zijn leiders
vernietigden zeer zeker Höss' fanatieke geloof in de nazi-ideologie.
Maar deze factor kan niet uitsluitend zijn uitingen van spijt verklaren
over de misdaden die door de Nazi-ideologie werden geïnspireerd.
Duidelijk was dit het resultaat
van de humane behandeling die hij in Poolse gevangenissen kreeg.
Höss zelf vermeldde dit, zoals we hebben gezien, in zijn slotverklaring
waarin hij om vergeving van het Poolse volk vroeg.
Drie dagen eerder had hij hetzelfde gezegd
in zijn afscheidsbrief aan zijn vrouw:
'Mijn verkeerd bestede leven legt op jou, liefste, de heilige verplichting om onze kinderen zo op te voeden dat ze, in hun diepste hart, een ware menselijkheid hebben. Maak ze gevoelig voor alle menselijk verdriet.
Wat menselijkheid is, ben ik pas te weten gekomen sinds ik in Poolse gevangenissen zat. Hoewel ik als commandant van Auschwitz het Poolse volk zoveel vernietiging en verdriet heb toegebracht, ook al deed ik dat niet persoonlijk of uit eigen vrije wil, toonden zij toch zoveel menselijk begrip, niet alleen de hoge functionarissen, maar ook de gewone bewakers... dat het mij vaak beschaamt.
Velen van hen waren voormalige gevangenen in Auschwitz of andere kampen... Vooral nu, tijdens mijn laatste dagen, ervaar ik zulk een humane behandeling die ik nooit had kunnen verwachten. Ondanks alles wat er is gebeurd, behandelen ze mij nog steeds als mens.'
Zou er een beter voorbeeld kunnen zijn...
van de leer van het Tweede Vaticaans Concilie...
over de roeping van leken?...»
Reacties
Een reactie posten