louise lateau 1
"In 1866, toen Louise 16 jaar oud was...
verspreidde de ziekte cholera zich in België en brak ook uit in Bois d'Haine.
Er kan niet worden gezegd dat het daar grote verwoestingen heeft aangericht, maar net als op veel andere plaatsen veroorzaakte het paniek en gaf het aanleiding tot daden van lafheid die makkelijk te begrijpen en misschien zelfs te verontschuldigen zijn, en uit respect voor de menselijke zwakheid, zou je ze liever onverteld laten, als het niet belangrijk was om het in dit verhaal te onthullen.
Zo trof de cholera-plaag allereerst het gezin van een arbeider, bestaande uit zeven personen. De vier zonen, bezweken voor de angst en de paniek om besmetting, verlieten het huis en lieten hun vader, moeder en zus gewoon achter, temidden van de verwoestingen.
Maar omdat hij de heiligheid en naastenliefde van Louise kende, liet de pastoor haar, wier hulp ook voor anderen nodig was, halen. Het meisje nam haar intrek in het door de zonen verlaten huis en zorgde alleen voor hun vader en moeder tot hun laatste uur - ze stierven allebei op dezelfde dag. En ze zette haar vriendelijke zorg ook voor hun enige zus voort, totdat de zonen, die ongetwijfeld wel wroeging voelden, even naar het huisje terugkeerden, maar enkel om hun zus nu naar een ander huis te dragen.
Aldus met rust gelaten, legde Louise de twee dode lichamen van de ouders af. Vervolgens plaatste ze hen, met de hulp van haar zus Adéline, in een kist en beiden slaagden ze er ook in de kisten uit het besmette huis te dragen.
Enkele mannen, aangemoedigd door het heroïsche voorbeeld van deze jonge meisjes, brachten de lichamen vervolgens naar de begraafplaats.
Samen met de dokter en de priester
zette Louise dit werk voort gedurende de hele tijd dat de epidemie duurde.
Ze liet de huizen waarin de pest zich had gemanifesteerd nooit in de steek. Natuurlijk kon ze niet overal tegelijk zijn, maar ze verzorgde zes cholerapatiënten per maand, legde voortdurend doden af en droeg er zelfs een aantal persoonlijk naar de begraafplaats. En dat allemaal toen ze nog maar een kind van zestien was!
Toen de pest eindelijk was afgenomen...
trok ze zich weer in de vergetelheid terug.
Vanwege haar toenmalige reputatie
van universele liefdadigheid voor de zieken
werd Louise jarenlang opnieuw opgeroepen wanneer er iemand in de stad ziek was
en niemand had om voor hen te zorgen.
En zij ging onmiddellijk naar de zieke, ongeacht het soort ziekte, of die nu besmettelijk was of niet, en zorgde voor hen met een opmerkelijke ijver, oprechte naastenliefde en bekommernis.
En dit zo lang het nodig was."
[bron]
Reacties
Een reactie posten