louise lateau 5
"In de zomer van 1869
kreeg Louise van haar spirituele superieuren de opdracht de extase te weerstaan
voor zover dit in haar macht lag.
Dit werd wenselijk geacht met het oog op een strikt onderzoek van haar zaak vanuit theologisch oogpunt. Er werd zelfs voorgeschreven dat zij op vrijdagochtend haar gewone werk moest voortzetten, ongeacht de moeilijkheid of pijn die zij daarbij mocht ervaren.
Omstreeks deze tijd
kreeg dr. Louis-Joseph d'Herbomez, bisschop van Brits-Columbia
toestemming van de kerkelijke autoriteiten om de ecstatica te bezoeken
en hij presenteerde zich in het huis op vrijdag 13 augustus 1869, omstreeks 8u
bijgewoond door abbé Mortier.
Toen hij binnenkwam
was Louise aan het werk met de naaimachine.
Haar handen en voeten bloedden hevig. Ook op en rond haar voorhoofd en hoofd stroomde het bloed in een volledige cirkel, overvloedig, het stroomde over haar gezicht en over haar nek, de naaimachine was ermee bedekt, en alleen door de meest pijnlijke inspanningen kon het arme meisje haar werk weer verderzetten.
De bisschop ging met haar in gesprek en stelde haar enkele vragen. Zij antwoordde met haar gebruikelijke rustige manier van doen, volledig bij haar verstand, terwijl ze ondertussen haar taak voortzette, volgens de instructies die ze had ontvangen.
Opeens stopte de machine.
Haar handen waren stil, haar lichaam bewegingloos.
Het werk was opgehouden, de extase was begonnen.
Zowel de houding
als het gelaat van de ecstatica
onderging vele en frequente veranderingen.
Nu bewoog haar lichaam langzaam rond, als op een draaipunt.
En haar ogen leken de voortgang van een onzichtbare processie te volgen:
onmiddellijk staat ze op van haar stoel, gaat een paar stappen vooruit
en heft haar handen op in gebed.
Het ene moment worden haar gelaatstrekken breder
en speelt er een glimlach van verrukking over haar gezicht.
Het andere moment vallen haar oogleden neer,
trekken haar gelaatstrekken samen
en rollen er tranen over haar wangen.
Opnieuw beeft ze en wordt bleek.
Op haar gelaat is een uitdrukking van angst te zien.
En een onderdrukte kreet ontsnapt van haar lippen.
Ze ligt vaak uitgestrekt op de grond.
Met haar armen uitgestrekt.
In de vorm van een kruis.
Het meest verrassende en statige is de slotscène.
Het extatische meisje staat snel op van de vloer, waarop ze zo lang uitgestrekt heeft gelegen.
Haar pols, die in de beginfase gezond en regelmatig was, met 75 slagen per minuut
is geleidelijk extreem snel, en tegelijkertijd zwak, geworden.
Hij is nu nauwelijks waarneembaar.
Maar wanneer hij duidelijk genoeg is om te worden geteld
blijkt het om 120 slagen per minuut te gaan.
Ook haar ademhaling is zwakker en zwakker geworden
en kan vaak helemaal niet worden herkend.
De dood lijkt eindelijk te naderen.
Het lichaam is koud.
De ogen zijn gesloten.
Het hoofd valt op de borst.
Een dodelijke bleekheid verspreidt zich over het gezicht
en een koud zweet breekt door de huid heen.
Zelfs de reutel komt in haar keel.
Deze toestand duurt ongeveer 10 min.
En dan vloeit de levensstroom terug.
Het lichaam wordt warm.
De hartslag herleeft.
De wangen krijgen hun gebruikelijke kleur terug.
Het samengetrokken gezicht zet zich weer uit.
Dan kijkt het gereanimeerde meisje vriendelijk om zich heen.
Haar ogen vallen zachtjes, eerst op het ene
en dan op het andere, bekende voorwerp in de buurt.
En de extase is voorbij."
[bron]
Reacties
Een reactie posten